Właśnie mija połowa kadencji Parlamentu Europejskiego. Pod spodem zamieszczam skrótowe podsumowanie mojej aktywności w PE (jutro o mojej działalności przez te dwa i pół roku w kraju).
Od początku kadencji wysłałem 116 interpelacji do Rady i Komisji, 70 razy brałem udział w debatach na posiedzeniu plenarnym, współsygnowałem 65 projektów rezolucji oraz napisałem jedną opinię w Komisji Kultury i Edukacji (”Przegląd Europejskiej Polityki Sąsiedztwa) a do drugiej zostałem wybrany pod koniec minionego roku („Wolność mediów w EU”). Wprowadziłem poprawki do 24 aktów legislacyjnych. Narzędzia te wykorzystałem głównie w celu podnoszenia problemu łamania praw człowieka w różnych częściach świata, co jest wiodącym obszarem moich zainteresowań i aktywności. Szczególna uwagę w mojej pracy poświęcam sprawom Europy Wschodniej, zwłaszcza Rosji i Białorusi. Martwiły mnie w szczególności kwestie łamania praw Związku Polaków na Białorusi, członków organizacji Memoriał, białoruskich i rosyjskich opozycjonistów. Kontakty z członkami organizacji pozarządowych na wschodzie utwierdziły mnie w przekonaniu, jak bardzo konieczna jest interwencja przeciwko takim niebezpiecznym zjawiskom jak łamanie 31 artykułu konstytucji Federacji Rosyjskiej, który gwarantuje wolność zgromadzeń, czy też przemoc wobec dziennikarzy. Interweniowałem również u szefa biura rosyjskiego Ombudsmana prosząc o wyjaśnienie niepokojących przypadków łamania praw człowieka.
W 2010 roku najważniejszą kwestią, jaka udało mi się przeforsować w Parlamencie
Europejskim było przyjęcie przez Delegację do Zgromadzenia Parlamentarnego EU-Rosja oświadczenia o katastrofie smoleńskiej. W oświadczeniu mowa jest o Katyniu jako zbrodni wojennej o charakterze ludobójstwa. Przyjęcie tego oświadczenia przez organ instytucji międzynarodowej jest wydarzeniem bezprecedensowym. Do tej pory żadna instytucja unijna nie mówiła o wydarzeniach katyńskich w kontekście ludobójstwa
W ramach akcji adopcji więźniów politycznych zostałem „ojcem chrzestnym” Dzmitrija Bandarenki, interweniowałem wielokrotnie w sprawie poprawy jego sytuacji w więzieniu, domagałem się lepszych warunków, a przede wszystkim bezpiecznego przeprowadzenia operacji, jakiej został poddany. Wśród posłów do Parlamentu Europejskiego oraz polskich parlamentarzystów propaguję ideę akcji adopcji więźniów politycznych. We wrześniu 2011 roku nominowałem Dzmitrija Bandarenkę do Nagrody im. Sacharowa na Rzecz Wolności Myśli. Mimo, iż zwyciężyli przedstawiciele arabskiej wiosny, byłem niezmiernie dumny, że Dzmitrij zajął drugie miejsce. Na moje zaproszenie do Parlamentu Europejskiego przybyły Olga i Julia Bandarenka – żona i córka opozycjonisty, które podczas spotkania delegacji białoruskiej przybliżyły posłom tragiczną sytuację Dzmitrija oraz innych więźniów politycznych.
Pod koniec minionego roku zostałem jednym z członków komitetu starającego się o przyznanie Pokojowej Nagrody Nobla Alesiowi Bialackiemu. Uzupełnieniem mojej działalności w delegacji białoruskiej było włączenie się do akcji „Worlds of suport” polegającej na promowaniu wysyłania pocztówek białoruskim więźniom politycznym.
Jedną z najważniejszych interpelacji, jakie wysłałem do Rady w minionym roku była ta dotycząca sankcji wizowych dla reżimu Łukaszenki. Odkrywszy, iż na liście nazwisk znajdują się błędy interweniowałem w Radzie o ich poprawę, co zakończyło się sukcesem.
Interweniowałem w polskim oraz białoruskim MSZ w sprawie białoruskich więźniów politycznych. Wysłałem liczne pisma do naczelników więzień oraz KGB. Latem minionego roku wybrałem się z wizytą studyjną na Białoruś. Niestety moja próba odwiedzenia białoruskich organizacji pozarządowych zakończyła się zawróceniem mnie przez służby celne z granicy.
Pozytywnym efektem mojej działalności było przyznanie przez Parlament Europejski nominowanej przeze mnie organizacji Wolna Białoruś Europejskiej Nagrody Obywatelskiej, co miało miejsce w kwietniu 2011 roku.
W listopadzie i grudniu 2011 roku Garri Kasparow, rosyjski opozycjonista i arcymistrz szachowy, przyjechał do Parlamentu Europejskiego na moje zaproszenie. Wraz z innymi opozycjonistami: Denis Bilunow, Evgenia Chirikowa, Oleg Kozlowsky i Nikolai Nikolaew podkreślalał wówczas problemy rosyjskiej demokracji w kontekście wyborów parlamentarnych.
W minionym roku zorganizowałem nadzwyczajne posiedzenie delegacji rosyjskiej, podczas którego zajęliśmy się sprawą Siergieja Magnickiego. William Bronder z Hermitage Capital Foundation, dla której pracował Magnicki przedstawił wówczas najważniejsze fakty, które pominięte zostały w rosyjskim śledztwie. Wątek tragicznej śmierci Siergieja Magnickiego udało mi się również umieścić w ostatniej rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczącej szczytu Unia-Rosja. Pod koniec roku zaapelowałem ponownie o przyjęcie oświadczenia w sprawie Siergieja Magnickiego a także o zintensyfikowanie prac delegacji rosyjskiej, jako że uważam ilość spotkań i podejmowanych tematów zaplanowanych na 2012 rok za niewystarczające.
W grudniu 2011 roku zorganizowałem Human Rights Fokus - pokaz filmów o prawach człowieka na obszarze postsowieckim oraz wystawę zdjęć Aleksieja Dubinina, której bohaterami byli działacze białoruskiej opozycji demokratycznej. Wystawę tworzyły zdjęcia listów pisanych przez białoruskich więźniów politycznych oraz dokumentowała moment ich otrzymania przez rodziny.
W 2011 roku zorganizowałem również ważne konferencje eksperckie: o korupcji w Azji Centralnej oraz o wyborach w Kazachstanie. W kraju tym gościłem w wakacje jako przedstawiciel Parlamentu Europejskiego. Na zorganizowanej wówczas konferencji miałem okazję podjąć debatę o problemach z kazachską demokracją.
W ramach mojej działalności kulturalnej a równocześnie przybliżając brukselskiej społeczności trudne czasy w polskiej historii zorganizowałem, wraz ze Sławomirem Nitrasem, w Parlamencie Europejskim pokaz filmu „Różyczka”. Projekcji towarzyszyła prelekcja reżysera Jana Kidawy-Błońskiego oraz eksperta IPNu dra Grzegorza Bębnika.
W Biurze Regionalnym Województwa Śląskiego w Brukseli zorganizowałem wernisaż prac młodych polskich artystów tworzących na emigracji. Wydarzenie nosiło nazwę „Brussels via London”
Z mojej inicjatywy grupa Reconciliation of European Histories przyjęła oświadczenie dotyczące niepoprawnego używania w międzynarodowych mediach sformułowania tzw. „polskie obozy koncentracyjne” na określenie obozu Auschwitz Birkenau. Oświadczenie wzywa media do określania obozów poprawną formą „niemieckie nazistowskie obozy koncentracyjne w okupowanej Polsce”. Już wcześniej pisałem w tej sprawie do redakcji międzynarodowych dzienników. Redakcja New York Timesa zobowiązała się do zmiany tego sformułowania w swoim stylebooku.
Potępiając łamanie podstawowych praw przez władze chińskie byłem jednocześnie gorącym orędownikiem zniesienia wiz dla ludności Tajwanu. Inicjatywa ta została przegłosowana przez Parlament Europejski w listopadzie 2010 roku. Podczas owej sesji miało miejsce również inne ważne wydarzenie, za którym orędowałem u moich kolegów. Przyjęta została tzw. deklaracja pisemna dotycząca Kamp Ashraf, który jest obozem gromadzącym irańskich uchodźców na terenie Iraku. Przyjęcie tej deklaracji pisemnej było jak do tej pory największym sukcesem grupy Friends of Free Iran w Parlamencie Europejskim, do której należę. W minionym roku skupiliśmy się również na zapewnieniu uchodźcom nowego bezpiecznego schronienia, po tym jak na koniec roku irackie władze wyznaczyły termin likwidacji Kamp Ashraf. Uchodźców udało się umieścić w Kamp Liberty.
W minionym roku zorganizowałem również w Parlamencie Europejskim wystawę poświęconą Henrykowi Sławikowi – wybitnemu katowiczaninowi, który podczas II Wojny Światowej uratował życie 30000 ludzi.
Od początku kadencji korzystam z możliwości organizowania wizyt studyjnych. Od lipca 2009 roku na moje zaproszenie Parlament Europejski odwiedziło 300 osób. Byli wśród nich przede wszystkim zwycięzcy konkursów, które organizuję a także młodzież z krajów Partnerstwa Wschodniego studiująca w naszym kraju.
