Poniższy wykres pokazuje rozłożenie sił w Sejmie. Procenty pokazane na nim to procent mandatów pozostających w posiadaniu poszczególnych klubów (partii) parlamentarnych.
Co wynika z powyższego wykresu?
Po pierwsze - hegemoniczna pozycja Platformy Obywatelskiej. Nawet w porównaniu z najsilniejszym klubem opozycyjnym (PiS) wydaje się po prostu potężna.
Po drugie - centrowa pozycja PO. Widać bowiem, że partia ta nie tylko jest dominantą w polskim systemie partyjnym, ale także znajduje się w najlepszym dla siebie miejscu - w samiuteńkim centrum. To pozwalać jej będzie swobodne przesuwanie się zarówno w lewo, jak i w prawo, zwiększając jedynie jej obecną dominację. Może więc zarówno kokietować wyborcę lewicowego, jak i prawicowego.
Po trzecie - komfortowa sytuacja PO zwiększana jest jeszcze poprzez to, że dwie dotychczas opozycyjne wobec niej partie, są atakowane przez nowe podmioty. SLD ma problem z Ruchem Palikota, a PiS z Solidarną Polską. Będą więc musiały ścigać się z nimi w swej lewicowości (SLD) lub prawicowości (PiS). To zaś będzie je marginalizować i zmuszać do retoryki skrajnej.
Po czwarte - to ułatwiać będzie dalszą dominację PO, bowiem na tle skłóconej lewicy (SLD i RPl) i prawicy (PiS i SP) Platforma będzie jawić się jako gwarant spokoju, równowagi, stabilizacji i rozwagi.
Po piąte - ciężka sytuacja PSL. Nie dość, że w takiej konfiguracji jego dotychczasowa narracja o sobie, jako gwaranta spokoju i stabilizacji, zaczyna być zbędna (wszak rolę tę zaczyna spełniać PO), to jeszcze PSL może być dowolnie podmieniony w pewnym momencie przez SLD lub RPl.
Wniosek końcowy - nigdy żadna partia w Polsce nie miała tak komfortowej sytuacji do zachowania swej potęgi i dominacji.
