Wczoraj wziąłem udział w szopce w teatrze Groteska w Krakowie. Zaśpiewałem piosenkę, jakże by inaczej, krytykującą rząd Donalda Tuska i jego poszczególnych ministrów. Jak to wypadło będą mieli Państwo możliwość ocenić podobno już w drugi dzień Świąt Wielkiej Nocy – proszę o łagodny wyrok kary.
Okazało się bowiem dopiero w czasie prób, że to, co ja brałem za mój śpiew na imprezach i koncertach jest jedynie głośnym wyciem. Trzeba było trochę pokonać trudności i poświęcić ździebko czasu, żeby mój występ nie wystraszył licznie zgromadzonej publiczności. Cała impreza była jednak bardzo sympatyczna, politycy z innych partii naprawdę mili i dowcipni, a impreza po występie …bardzo integracyjnaJ
Pisowcy stawili się w zwartym ordynku – Kempa, Cymański, Kurski, Dera, Cugowski, Wassermann, Wojciechowski, moja skromna osoba. Potrafimy się z siebie śmiać, potrafimy się bawić naszym złym emploi i – przez to – zmieniać je. Warto, żeby wyborcy widzieli nas takimi, jakimi jesteśmy, a nie takimi, jakimi chcą nas przedstawiać nasi polityczni konkurenci. Bo prawda ważna jest nie tylko w nauce, ale także w polityce.
I ostatnia uwaga – na własnej skórze odczułem co to znaczy infotainment.Jeszcze rok temu byłem statecznym (bez przesady) doktorem politologii i komentatorem politycznym. Dziś przebieram się w strój trapera i strzelam w lisa...na drzewie, wyjąc przy tym niemiłosiernie. To naprawdę signum temporis, że politycy brykają na scenie, przebierają się i robią najgłupsze rzeczy po teatrach. Taka już nasza karma. Jeszcze sto lat temu polityk to była poważna figura o ową powagę bardzo zabiegająca. Dziś dystans między wyborcą a politykiem staje się coraz mniejszy i ludzie chcą widzieć w nas nie napuszonych mędrków, ale wyluzowanych gości. I jeśli tylko nie przekracza to granic dobrego smaku, szczerości, prawdziwości i zdrowego rozsądku, to nie ma w tym niczego złego. Finałową piosenką był kawałek Golców „Crazy is my life”. Zaiste.
