Michał Kamiński jest w polityce o wiele dłużej, niż ja. I zapewne więcej widział. Ma też na pewno większą wyobraźnię. Bo – jaka wyznał Anicie Werner i Pawłowi Siennickiemu – wyobraża sobie koalicję rządową PiS i SLD. Ja sobie tego jednak nie wyobrażam.
No bo jaka miałaby to być koalicja? Na czym się zasadzająca? Czy musielibyśmy zgodzić się na likwidację IPN, czy wystarczyłoby, żeby generał Jaruzelski był honorowym gościem naszych zjazdów? Z agentów SB powinniśmy być jedynie dumni, że budowali Polskę Ludową, czy musielibyśmy jednak przynajmniej kilku przyjąć na eksponowane stanowiska w naszej partii? A może to SLD uznałoby jako swoich antenatów SKS, WZZ, KOR czy ROPCiO?
Dajmy już jednak spokój historii, która – podobno – już jest passe. Wybierzmy więc przyszłość? No to jak – PiS ma się zgodzić na małżeństwa homoseksualne, eutanazję, aborcję i wyprowadzenie krzyży ze szkół, czy też jednak my namówimy SLD do swoich racji? A może pół na pół? Zawrzemy historyczny kompromis –każde z ugrupowań wyprze się połowy swojego programu w zakresie aksjologii?
A model państwa? My rezygnujemy ze wzmocnienia prezydenta, czy oni rezygnują ze wzmocnienia władzy ustawodawczej? A polityka zagraniczna? Premier Kaczyński, Minister Spraw Zagranicznych Iwiński? A może jednak Pastusiak?
Rozumiem konieczność zawierania taktycznych sojuszy między PiS i SLD w sprawach ważnych dla kraju i by nie dopuścić do monopolu władzy PO, ale utworzenie wspólnego rządu jest nie do zaakceptowania. Dla mnie – bo to by oznaczało ostatni mój dzień w obozie PiS. Dla wyborców – bo dla nich my jesteśmy mordercami Barbary Blidy, a oni dla nas spadkobiercami morderców księdza Jerzego. I dla sensu uprawiania polityki – bo polityka musi być czymś więcej, niż tylko sztuką zdobywania władzy. Dla niej samej.
